در این زمانه، به هر بهانه نه تو بمانی، نه من بمانم

در این زمانه، به هر بهانه،
نه تو بمانی، نه من بمانم.‏
نصیب دل را ز دار دنیا،
نه تو ستانی، نه من ستانم.‏
چو ماهواره به آسمان ها،
کنیم پرواز به سرعت نور،
ته زمین را پس فلک را،

نه تو بدانی، نه من بدانم.‏
چه زود راندیم، که زود ماندیم،
به جان خسته، دگر به تندی،
به دشت قسمت، سـَمـَنـْد نوبخت،

نه تو برانی، نه من برانم.‏
فریب دنیا، گرام دل ‏ها،
بتاخت بر ما، چو سیل کوه ها،
گلیم خود را کشیدن از آب،
نه تو توانی، نه من توانم.‏
بسا دویدیم، به یاد رویی،
بسا فتادیم، به خاک کویی،
کنون به سویی، به جست و جویی،
نه تو روانی، نه من روانم.‏
به گوش جانان ترانه خواندیم،
ز بوسه بر لب، نشانه ماندیم،
چه شد؟؛ چه آمد؟؛ که از مُصیبَت،
نه تو بخوانی، نه من بخوانم؟!‏