این شعر را علی اکبر طاهرزاده «صابر»، شاعر طنز پرداز و خرافه ستیز آذربایجان، در 137 سال پیش سروده و در نشریه «ملانصرالدین» چاپ باکو به چاپ رسیده است. متن شعر به ترکی آذربایجانی با الفبای فارسی ولاتین با ترجمه ی آن را می توانید در زیر این یادداشت ملاحظه کنید. ر. پ.

می ترسم!

پای پیاده روانه ی بیابان های بی آب و علف می شوم،

خار مغیلان را که می بینم، نمی ترسم.

هنگام سیر و سیاحت در دشت و صحرا،

غول بیابان را که می بینم، نمی ترسم.

گاهی در دریا کشتی نشین می شوم،

توفان موج خیز را که می بینم، نمی ترسم.

گاهی چون فروغ سپیده دمان بر کوهساران می تابم،

آتشفشان شعله ور را که می بینم، نمی ترسم.

گاهی سایه وار بر جنگل ها فرود می آیم،

هزاران جانور درنده را که می بینم ، نمی ترسم.

گاهی به نیستان روی می نهم،

گله ی شیران را که می بینم، نمی ترسم.

گاه در گورستان مسکن می گزینم،

در قبر، لولو خُرخُره را که می بینم، نمی ترسم.

گاهی در خرابه ها منزل می کنم،

اجنه و از ما بهتران را که می بینم، نمی ترسم.

درد سرت نمی دهم، که من در این کره ی خاکی،

چیز های جور وا جور می بینم ولی نمی ترسم.

ولی با همه ی نترسی و بی باکی، راستش را بخواهی،

داداش!، والاه ، بلاه، تلاه

هرجا که مسلمان می بینم ، می ترسم!…

ترسیدن من هم بی سبب نیست ، علّتی دارد،

آخر چه کنم؟!،  در فکر و ذکر این مرده شوی برده ها،

همه اش خون وخونریزی می بینم، پس می ترسم!

می ترسم، می ترسم، می ترسم!

قورخورام!…

پايى پيياده دوشوره م چؤللره،

خار-ى موغيلان گؤروره م، قورخمورام.

سئير ائديره م برر و بييابانلارى،

غول-ى بييابان گؤروره م، قورخمورام.

گاه اولورام بحرده زؤورق نيشين،

دالغالى طوفان گؤروره م، قورخمورام.

گه چيخيرام ساحيله هر ياندا مين،

وحشى-يى غورران گؤروره م، قورخمورام.

گاه شفق تك دوشوره م داغلارا،

يانقيلى وولقان گؤروره م، قورخمورام.

گاه انيره م سايه تك اورمانلارا،

ييرتيجى حئيوان گؤروره م، قورخمورام.

اوز قويورام گاه نئييستانلارا،

بير سورو آسلان گؤروره م، قورخمورام.

مقبره ليكده ائديره م گه مكان،

قبريده خورتان گؤروره م، قورخمورام.

منزيل اولور گه منه ويرانه لر،

جين گؤروروه م، جان گؤروره م، قورخمورام.

خاريجى مولكونده ده حتتا گزيب،

چوخ توحه ف اينسان گؤروره م، قورخمورام.

بو كوره-يى عرضده من موختصر،

موختليف الوان گؤروره م، قورخمورام.

لئيك بو قورخمازليق ايله دوغروسو،

آى داداش! واللاهى، بيللاهى، تيللاهى؛

هاردا موسلمان گؤروره م، قورخورام!

قورخورام!، قورخورام!، قورخورام!…..

بیسبب قورخمورام، وجهی وار

نئيله ييم آخير، بو پوخ اولموشلارين،

فيكرينى قان قان گؤروره م، قورخورام!.

قورخورام!، قورخورام!، قورخورام!…..

Payi-piyadə düşürəm çöllərə
Xari-müğilan görürəm, qorxmuram.

Seyr edirəm bərrü biyabanları
Quli-biyaban görürəm, qorxmuram.

Gah oluram bəhrdə zövrəqnişin
Dalğalı tufan görürəm, qorxmuram.

Gah çıxıram sahilə, hər yanda min
Vəhşiyi-ğürran görürəm, qorxmuram.

Gah şəfəq tək düşürəm dağlara
Yanğılı vulkan görürəm, qorxmuram.

Gah enirəm sayə tək ormanlara
Yırtıcı heyvan görürəm, qorxmuram.

Üz qoyuram gah neyistanlara
Bir sürü aslan görürəm, qorxmuram.

Məqbərəlikdə edirəm gah məkan
Qəbirdə xortdan görürəm, qorxmuram.

Mənzil olur gah mənə viranələr
Cin görürəm, can görürəm, qorxmuram.

Xarici mülkündə də hətta gəzib
Çox tuhaf insan görürəm, qorxmuram.

Bu küreyi-ərzdə mən, müxtəsər,
Müxtəlif əlvan görürəm, qorxmuram.

Leyk, bu qorxmazlıq ilə, doğrusu,
Ay dadaş, vallahi, billahi, tallahi,
Harda müsəlman görürəm, qorxuram!….

Bisəbəb qorxmayıram, vəchi var:
Neyləyim axır, bu yox olmuşların

Fikrini qan-qan görürəm, qorxuram,
Qorxuram, qorxuram, qorxuram!….